19 lutego 2023 r. minęło 10 lat odkąd zakupiłam pierwszą lustrzankę.

Cyfrową lustrzankę – bo taką na kliszę kupiłam już w 2002 roku. Ale na niej nie zdążyłam za wiele poćwiczyć. Klisze wychodziły drogo, do tego akurat urodziłam 2 dzieci i zanim się czasowo ogarnęłam, klisze odeszły do lamusa.

A ja od zawsze chciałam robić piękne zdjęcia. I te cyfrowe lustra były fajne, tylko miałam wrażenie, że zdjęcia z nich są jakieś takie „za wyraźne”. Nie wiem, nie czułam do nich takiej mięty jak do analoga. Kupiłam jakiś podręczny kompakt i myśl o lustrzance odłożyłam na kiedyś.

Aż nadszedł TEN rok.

2013.

Naczytałam się w Internecie, że jedną z trzech najlepszych lustrzanek dla amatora jest Canon 600D, więc poszukałam na Allegro w miarę nowej używki za 1800 zeta. A co tam, raz się żyje!  XD

Kupiłam.

Włączyłam, ustawiłam na AUTO i zrobiłam pierwsze zdjęcie. To był Szok! i …niedowierzanie?!

To moje pierwsze zdjęcie.

Zrobione 24 sekundy po włączeniu aparatu (2000-01-01 00:00:24 – nie zdążyłam nawet ustawić daty…)

Co ja wtedy za zawód przeżyłam! Łzy w oczach, klucha w gardle… już na dzień dobry wiedziałam, że TEN aparat „nie robi” takich zdjęć, o jakich marzyłam.

Nie wiem, jak to powiedzieć – to totalnie nie było to! Totalnie…

Teraz mnie to śmieszy, ale wierz mi lub nie – ta rozpacz spowodowała, że rozpoczęłam lawinę kolejnych zakupów, bo wszędzie pisali, że najważniejszy jest obiektyw. Do końca 2013 roku kupiłam jeszcze 3 obiektywy (za ok. 2000zł) plus zestaw starych szkieł do Zenita.

Pierwsze miesiące to była era duszków. Większość zdjęć mam ruszonych :(

Nie wiem, kto wpadł na pomysł, by początkującemu polecać tryby półautomatyczne!

Moim zdaniem to ostatnia bzdura, tryby automatyczne są dla świadomych fotografów, a nie dla osób, które chcą się czegoś nauczyć… Ale to wiem dopiero teraz. Wtedy słuchałam innych.

A to chyba jedna z pierwszych dziewczęcych stylizowanych sesji – z kwiatkiem XD

…i pierwsza sesja „na tle”.

(Nawet nie umiem tego skomentować). Ale tu już widać nowy obiektyw, który rozmywa tło!

E, no, nie ma tragedii, jest klimat, c’nie?

I pierwszy plener na śniegu.

Tu wszystko idealne – i tło, i poza, i mina modelki.

O ostrości nie wspomnę…

No ale to jest prawdziwy majstersztyk! Że też aparat wiedział, jak się ustawić?

Pstryczek z dachu w Godziszewie.

To był chyba czas, kiedy trafiłam na blog i pejzaże Marka Waśkiela.

U niego też przeczytałam, że robić piękne zdjęcia w pięknym miejscu potrafi każdy.

Sztuką jest zrobić coś ciekawego koło swojego komina…

To było TAKIE MĄDRE!

Od razu wcieliłam w życie.

Sfotografowałam domek na działce ROD.

Jedno szczęście, że wcześniej nie „obrabiałam” zdjęć.

Tu już zaczęłam…

i tu…

To chyba też miała być a’la sesja w plenerze…

<no comment>

A to akurat mnie się podobie. Takie trochę street photo.

Za to tego na pewno nie zrobiłam ja. Może mój mąż?

Przerywnik.

ja – wtedy.

Mama mi zrobiła <3

Od tego momentu widać poprawę.

To jest czas, gdy SAMA zaczęłam ustawiać aparat.

Pan z fajką.

I z laską.

i jeszcze raz pies.

Zdjęcie nieostre, ale w końcu tak jakby widać jakiś zamysł XD

A tu jesienny plener.

Ostatnie – z kukułką.

Zdjęcie, z którego jestem dumna do dziś. Dlaczego? Nie dlatego, że jest ładne. Chodzi o to, że zrobiłam je z lampą wbudowaną w aparat – tą taką „kukułką”. I było to w wąskiej ciemnej wieży z maleńkim okienkiem.

Wiesz jakie są zdjęcia w ciemnościach z lampą?

Ona psuje zdjęcia. Oczy są czerwone, czoło białe, tło ciemne. Szału nie ma, no.

A ja tu pokazałam, że da się z nią zrobić całkiem przyzwoite foto. Kwestia ustawień.

Tak w wielkim skrócie wyglądały moje pierwsze miesiące nauki. Zdjęć było dużo więcej – gorszych, lepszych, jak w każdej branży :D

Rok później – 5 lutego 2014 r.  nabyłam na Allegro sześcioletniego „Dziadka” – Canona 5D.

Zakochałam się od pierwszego kadru. Ależ to była maszyna!
Metalowy, ciężki i ten dźwięk! Takie specyficzne kłapnięcie! A zdjęcia miały to coś. Były takie nieidealne, zupełnie nie jak z cyfry, tylko bardziej jak z kliszy.

Ale to już opowieść na inną okazję. Może za rok – gdy będziemy mieć z „Dziadkiem” nasze 10 lat? Bo mam go do dziś…

Emila.

P.S. Jeśli zastanawiasz się, w jaki sposób odszukałam na komputerze zdjęcia z 2013 roku – może zainteresuje Cię ten artykuł: Jak automatycznie znaleźć i uporządkować zdjęcia

Pokazuję w nim krok po kroku, jak zrobić porządek w zdjęciach.